Kraamverzorgster zijn, dat zit in je bloed zeggen mensen altijd. Ik geloof dat ook echt, als klein meisje wilde ik dit al zo graag. Altijd als er een baby was geboren wilde ik er zo snel mogelijk heen. Ik straalde dan als ik de fles mocht geven, en een luier verschonen daar draaide ik mijn hand ook niet voor om. Kom maar op, dacht ik dan. Een baby vasthouden dat deed en doet mij altijd veel, nog zo onschuldig, lief, zacht en klein. Naar huis gaan wilde ik dan dus ook echt niet meer. Nu realiseer ik mij dat die baby’s die ik altijd mocht vasthouden al een paar maanden waren. Gelukkig maar, anders waren ze helemaal overprikkeld geraakt van mijn enthousiasme.